O cine incrementa nos espectadores a conciencia do secundario, por iso reescribir o cine significa unha rebeldía contra a natureza periférica da butaca, significa tamén unha reafirmación do valor cultural dos cines de barrio e da nosa capacidade para reciclar tódalas mensaxes do bosque de faias. Reescribir o cine incumbe tamén á insolencia dos que levan a cultura da palabra alén dos diccionarios e para quen, lonxe de se educar baixo a severa mirada dun home crucificado, aprendeu a vida nas salas onde non pedían o carné para entrar. Escribir o cine é tamén acabar co dilema falsamente intelectual de saber se foi primeiro a imaxe ou a palabra, como se precisasemos de xerarquías. Din que o cine é luz, pero non, o cine é o resto. O resto, naturalmente, é literatura.